من چه دانم، من چه دانم، من چه دانم؟

می‌دونم که شما جریمهٔ دیر نوشتن من رو، نباید با تحمل جملاتی بریده‌بریده و روزمره و کم‌اهمیت از وقایع تقویم اردیبهشتم بدهید. اما برای نوشتنشان در وبلاگ دلایلی دارم. دوست دارم کمی از خودم و این روزهام فاصله بگیرم و بیشتر فکر کنم.

۱۸) در روزنامهٔ اعتماد نیمچه مقاله‌ای داشتم در مورد برابری فرصت‌های زندگی برای معلولان که در واقع چکیدهٔ مقدمهٔ مقاله‌ام در همایش مناسب‌سازی محیط شهری بود. سعی کرده بودم موانع غیرفیزیکی مشارکت معلولان را در اجتماع بررسی کنم… اگر حوصلهٔ مطالعه و نوشتن برگرده، شاید دوباره به سمت یه تحقیق یا مقالهٔ درست و حسابی برم.

۱۹ – ۱) فضای عجیبی اینجاست. همه می‌خوان اعتقاد منو بدونن. که چه شکلیه و دلیلش چیه. کم بحث می‌کنم. نکنه به دلایل و جملاتم خیلی فکر نکرده باشم… و نکنه به عقایدشون بی‌احترامی کنم. همه‌چیز عجیب بود. به فکر می‌روم.

۱۹ – ۲) تنم می‌لرزه، بغضم می‌گیره، داغ می‌کنم، عصبانی می‌شم وقتی می‌شنوم که بر سرت چی رفته و وقتی فکر می‌کنم که بعضی‌ها چقدر می‌تونن پَست و کوته‌فکر باشن. وای بر ما و وای بر ایرانی که پلیسش به خاطر موی دختر ۱۴ ساله و مانتوی یک دانشجو، ارزش‌های انسانی رو نادیده می‌گیره.

۲۰ – ۱) هیجان‌زده‌ام. هیجان‌زده‌ایم. آنجا را با شادی و سر و صدا منهدم می‌کنیم. هیچ هم به یادمان نیست که آنجا کجاست و ما کیستیم! شادیمان آن‌قدر خالصانه است که هیچ مسئول و غیرمسئولی نمی‌تواند خرده بگیرد. خجالت‌زده‌ام از این همه محبت.

۲۰ – ۲) غافلگیر می‌شم. اصلاً فکرش رو هم نمی‌کردم. امروز یکی از به‌یادماندنی‌ترین و شادترین روزهای عمرم است. و شاید به‌یادماندنی‌ترین و شادترین روز عمرم. می‌زنیم و می‌رقصیم و می‌خونیم و می‌نوشیم و می‌خوریم و می‌خندیم و می‌بوسیم و کادو می‌گیرم!
شب، خوشبختِ خوشبختم. در آسمان‌ها سیر می‌کنم. و سؤالی دارم: من لایق این همه محبتم؟

۲۱) در جمع خانواده هم همان جشن تکرار می‌شود. می‌خندم و فکر می‌کنم… و چه اندازه تنم هشیار است.

۲۲) «رودکی؛ جادوگر واژگان سبز» عنوان تئاتر خوبی‌ست در تالار وحدت که ایرج راد و الهام پاوه‌نژاد و اصغر همت و حسین محب‌اهری و فرزانه کابلی و مجید درخشانی و پوریا اخواص را گردهم آورده. به تماشاش نشستیم و در جمع دوستان خوش گذشت. این روزها حس ِ باشکوه ِ بودن، دارم.

۲۳) دیروز نشریه ب مثل باور رو بستیم و فرستادیم چاپخونه. امروز خبرهای خبرنامه رو ایمیل می‌کنم. کلیپ هم‌اندیشی رو هم پیش می‌برم. مونتاژ این کلیپ تجربهٔ جالب و سختیه.
اعتراف می‌کنم که هنوز دارم به برخوردهای این سه نفر فکر می‌کنم. به چرایی‌اش و شاید به معمولی بودنش و به اینکه چقدر جای خالی بعضی چیزها خالیه.

۲۴) کلیپ تموم می‌شه. ذوق می‌کنم. احساس خوب موفقیت، احساس مفید بودن می‌کنم.

۲۵) یه عالمه فشار و استرس دارم. رفتار پرخاشگرانه‌م اعصاب خودم رو هم خرد کرده.

۲۶) حس بدی‌ست اگر بدانی جلوی کلی مهمان رسمی و غیررسمی و رئیس سازمان بهزیستی و یک مقام دیگه‌ای که قرار بود بیاد و دوست و آشنا و مسئول، بخشی از آبروداری جمع بزرگی به حرفهای تو بستگی داره. با اینکه تجربهٔ اجراهای قبلیم ناموفق نبوده اما خوب که بهش فکر می‌کنم، گوشهام داغ می‌شه و پیشونیم سرد. اینجا همایش سالیانه انجمن است. من به بیخیالی زده‌ام و ظاهراً ریلکسم. قرار است دو نفره اجرا کنیم. متنها و برنامه‌ها رو مرور می‌کنیم. «چرا رنگت پریده؟» می‌گویم: «مشکلی نیست، مدلم اینه.» موضوع رو برای خودم کم‌اهمیت جلوه می‌دم اما وقتی به جملات فکر می‌کنم، کلمات از من فرار می‌کنند. حین اجرا تصمیم می‌گیرم فی‌البداهه جلو برم. گاهی به سوتی‌های متعدد اجرای خودم می‌خندم.
حضور دوستان، تجدید دیدار با چند دوست قدیمی و شادمانی دور هم بودن، یه روز خوب دیگه رو می‌سازه. فقط ای کاش…
چقدر جای بعضی چیزها خالیه. بعضی چیزها… چیز… هِر هِر می‌خندم! انگار امروز نمی‌شه دو دقیقه جدی فکر کنم.

۲۷ – ۱) به تولد یک دوست می‌رویم. خیلی می‌خندیم و شادیم. دیر آمدیم و زود باید برویم. احساس عذاب وجدان دارم.

۲۷ – ۲) تالار بزرگ کشور. کنسرت گروههای شیدا به سرپرستی لطفی. بعضی از دوستان خسته‌کننده می‌دانندش. اما سکرآور و فوق‌العاده است؛ من مستم. سرم درد می‌کند، گیج می‌رود، می‌خندم، با ضربان آهنگ تکان می‌خورم، شوری در من خاموش می‌شود، هق هق گریه‌ام را با فریاد خواننده رها می‌کنم…

۲۸ و ۲۹ و ۳۰) مطمئن شدم. همه‌ش خیال بود.

به شبکه‌های اجتماعی بفرستید!

• → زنده مانده از دست کلاغ با پستونک!
• دستان تو ←