هفت‌پاره‌ی من (قسمت پنجم)

ماجرای غار ناکجاآباد 

تو که ماه بلند آسمونی/ منم ستاره میشم دورت می‌گردم

تو که ستاره میشی دورم می‌گردی/ منم ابر میشم روتو می‌گیرم

تو که ابر میشی رومو می‌گیری/ منم بارون میشم شُرشُر می‌بارم

تو که بارون میشی شُرشُر می‌باری/ منم سبزه میشم سَر در میارم

بخشی از یک ترانه – بازی قدیمی

کدخدا که دوباره به جنگل برگشت، به صحت حرفهای سپیده پی برد. ۵ تن از سواران خیلی زود این سفر را بیهوده دانسته و به دیار خودشان بازگشته بودند. شاهزاده مانده بود و سوار ِ گورخر؛ ظاهراً آنها پایدارتر بودند. همراهان مهتاب هم آنجا را ترک کردند، چراکه حالا مهتاب باید مسیر را تنها ادامه می داد. اسبش آرام آرام، گاهی چندقدمی به اطراف می رفت… پادراز سرش را به درخت کهنسالی تکیه داده بود و زرافه اش را می دید که فارغ از مهمانانی که به دیدنش آمده اند، برگهای سر ِ درختان را می خورَد. شاهزاده انگار به فکر عمیقی فرو رفته بود و خیره به مهتاب نگاه می کرد. گورخرْ سوار، برگها و بوته ها را بادقت و یکی یکی می دید. مهتاب بی آرام بود، بی هدف اسبش را به این سو و آن سو می کشاند. عاقبت تصمیم گرفت از اسب پایین بیاید. شاهزاده بلافاصله به طرفش آمد و از اسبش پیاده شد. دست مهتاب را گرفت و کمکش کرد تا پیاده شود. پادراز نگاهشان می کرد.

کدخدا به آنها که رسید، رو به پادراز گفت: «می خواهم چیزی را نشانتان بدهم. به تو و مهتاب.» مهتاب رو به شاهزاده گفت: «شماها اینجا بچرخید. زود برمی گردیم.» شاهزاده لبخند زد، هیچ نگفت. گورخر سوار به ادامۀ وارسی برگهایش پرداخت. پادراز زرافه اش را نگاه می کرد. کدخدا گفت: «پیاده می رویم. جنگل را دور می زنیم.»

–          پشت این جنگل غاری هست. اما قبل از اینکه غار را نشانتان بدهم، باید چیزی بگویم. یک زمانی آدم کارهایی را انجام می دهد و بعد به چگونگی یا حتی چرایی اش فکر می کند. اما یک زمان هایی هم هست که روزها و ساعت ها و دقیقه ها فکر می کنی و بعد به سمت و سویی حرکت می کنی. این اصلاً بد نیست، به شرطی که مزاحم حرکتت نشود. تو، پادراز، آن قدر به نفس حرکت فکر می کنی که دیگر فرصت حرکت را از دست می دهی. نگذار که ترس ِ حرکت بعدی، لذت بردن از ثانیه های حرکت فعلیت را ازت بگیرد.

مهتاب پرسید: «چرا این قدر فکر می کنی؟ زندگی آن قدرها هم سخت نیست.» پادراز جواب داد: «تو خودت هم آن چنان آرام نیستی… هرچند زندگی ات همیشه برایم مثال زدنی بوده…» پادراز از بوتۀ تمشک کنار راه، مُشتی کند و تعارف کدخدا و مهتاب کرد و پرسید: «من از رنج ِ بی آرامی اینجا اومدم. تو چرا به ناکجاآباد اومدی؟» و مهتاب درحالی که به انگشتان قرمز شده اش نگاه می کرد گفت: «شاید یه کنجکاوی دخترونه… یا شاید من هم دنبال گم شده ای هستم… شاید دلتنگی…» کدخدا شروع کرد به راه رفتن و گفت: «شاید هم یک جور شناخت باشد.»

کدخدا تند تند راه می رفت. شاید عمداً، تا جلو بیفتد و مهتاب و پادراز در کنار هم باشند. جنگل تمام شد و به دامنۀ کوهی رسیدند و از راهی که کدخدا می رفت، گذشتند. گاهی دوشادوش هم و گاهی در پی هم. هیچ کلامی اما، بینشان رد و بدل نشد. نزدیک پیچ جلوی دهانۀ غار که رسیدند، کدخدا دیده نمی شد. پادراز سرکی کشید به داخل غار و ناگهان جا خورد. کدخدا سروته بر سقف غار آویزان بود… مهتاب جیغ کوتاهی زد و گفت: «چی شده؟ حالتون خوبه؟»

–          نترسید بچه ها. بیایید داخل غار!

هردو با ترس و لرز و هردو سرشار از سؤال نزدیک شدند. پادراز ناخودآگاه دستش را دراز کرد تا دست مهتاب را بگیرد. مهتاب کنارۀ دیوار غار را گرفت و وارد غار شدند. در کمتر از یک ثانیه انگار پرتاب شدند به هوا و بعد چرخیدند. آرام آرام دوباره به زمین آمدند. «اینجا چه خبره؟» این را مهتاب پرسید. «بیرون رو نگاه کنید. زمین برعکس شده! درختها از آسمون آویزونند!» این را پادراز گفت.

–          نگران نباشید. هیچ چیزی برعکس نشده. آن بیرون بر طبق قانون جاذبۀ خودش عمل می کنه و این داخل بر اساس قانون جاذبۀ خودش.

–          ولی این برخلاف قوانین علمیه.

–          در ناکجاآباد بعضی پدیده ها بنیان علمی ندارند.

–          هی مهتاب! اینجا پُر نوره اما تو هیچ سایه ای نداری!

–          تعجب نکنید! هیچ کداممان اینجا سایه ای نداریم. اینجا نور هست، اما نه آن نوری که می شناسی. نه آن نوری که سایه بیندازد. اینجا، شما و نور، از یک جنس اید. نور از شماست!

متعجب اطراف را نگاه می کردند. هیچ چیز غیرعادی دیگری آنجا نبود. دیواره های سنگی، دهانه ها و راه های تودرتو و چک چک ممتد قطره های آب فضای وهم آلودی ایجاد کرده بود. کدخدا نشست روی تخته سنگی و گفت: «چند روزی ست که دارم به قصۀ زندگی ستاره ها فکر می کنم. ستاره ها که با جِرم عظیمشان، میلیونها و میلیاردها سال می درخشند. جرمشان نیروی گرانش بزرگی دارد. همه چیز را – یک طرفه – به درون خودش می کشد، حتی خود ستاره را، همۀ محتوای خودش را. و آن وقت اگر نیرویی نباشد که در مقابلش مقاومت کند، ستاره در برابر نیروی جاذبه تاب نمی آورد، در خودش فرو می ریزد. و در این در هم فرو ریختن، هیچ حد و مرزی وجود ندارد، آن قدر پیش می رود تا نقطه ای شود با ابعاد صفر. هیچ شود. بدون هیچ نوری و بی هدف تمام محتوای اطرافش را هم ببلعد، تا ابد، و آنها را هم هیچ کند. بی هیچ نوری. اما نیروهایی دیگر در طبیعت هستند که در مقابل این گرانش بلعنده، مقاومت کنند. گاز داغ. مولکولهای کوچک و پر جنب و جوش گاز، چنان فشاری را ایجاد می کنند تا گرانش فرصت عرض اندام اضافی پیدا نکند. تا زمانی که ستاره منبع انرژی ای داشته باشد و مولکولهای داغ گازش، سریع حرکت کنند، تا زمانی که شوری درش جریان داشته باشد، ستاره زنده است. و وقتی سرد شد، توانایی مقاومت در مقابل جاذبه اش را از دست می دهد، می رُمبد، فرو می ریزد، و دیگر هیچ نشانی از ستارۀ درخشان زیبا نخواهد داشت. غول سردی می شود، بی روح، یا چاهی عمیق که هیچ جنبنده ای نمی تواند از درونش فرار کند. انسان ها مثل ستاره ها هستند. و آن نیروی مقاومت، عشق است، کار است، حرکت است.»

پادراز گفت: «گاهی نمی شود سرد نشد. خسته می شوم و باید چندی بنشینم. بی حرکت. آرام، تا دوباره بروم و بدوم…» و مهتاب پرید وسط حرفش: «یا که بپریم، به آن بالاها. یا که برویم به آن جایی که از دست روزگار، چند روزی آرام باشیم. راست میگه. گاهی ناچاریم دست بکشیم از کار و از حرکت.»

–          آن زمان که استراحت می کنید هم در حال حرکتید، اگر خودتان بخواهید. آن زمان ذهنتان پرواز می کند به همان بالاها، به همان جایی که دور از هیاهو باشید. اما هیچ وقت ساکن، یک جا ننشینید. بگذارید بعد از خوابتان، بعد از سکون، برخواستنی باشد که همۀ کوچه های شهر حضورتان را دریابد.

پاوبلاگی ۱: احمد شاملو می گوید: بگذار چنان از خواب برآیم/ که کوچه های شهر/ حضور مرا در یابند.

پاوبلاگی ۲: یک سؤال مهم این است که قسمتهای هفت پاره چرا منظم آپدیت نمی شود و چرا بین انتشارش این قدر وقفه می افتد؟ عرض کنم: عزیزان من! باید خودش بیاید… متن را می گویم، تا نیاید که نمی شود. به زور هم که نمی توان آوردش. خودم که سرِ ِ کارم، شماها را هم گذاشته ام سر کار!

پاوبلاگی ۳: یک نمونه بارز سر کار گذاشتن این است که بعضی از دوستان می گویند که متن نامفهومه، یا فرضاً منظورم چیه، یا مثلاً چه انتظاری از خواننده دارم… باید بگویم که پاسخ همه اش هیچ است و هیچ ست و هیچ!

پاوبلاگی ۴: رهام وزیری در وبلاگش، از سر بی حوصلگی، می گوید: هر چه با خودم فکر کردم دیدم این که روزهای عشق ایرانی و فرنگی و نمی دونم کرد و ترک و عرب رو از هم جدا کنیم کار خنده دار و بیهوده ای است. اصلا مگر می شود برای عشق معیار انتخاب کرد. عشق که مرز و محدوده نمی شناسه که حالا ما بیاییم و برایش ملیت هم تعیین بکنیم. عشق حتی دین هم نمیشناسه و شیخ صنعان رو با همه عظمتش به کوی خمر فروشان می کشونه. اگر عشق تحت سلطه رنگ ها و زبان ها و ملیت ها در می اومد که دیگه اسمش عشق نبود، می شد همون عقل. دیگه عاشقی هم وجود نداشت و همه عاقل بودند.

ملت عشق از همه دین ها جداست

عاشقان را ملت و مذهب خداست

پاوبلاگی ۵: مردم تهران، متفکرترین مردمان جهانند! ساعت ها پشت ترافیک می مانند و فکر می کنند و فکر می کنند. پشت ترافیک چه کار می شود کرد جز فکر کردن؟ نسل متفکرین بزرگ و فیلسوفان در راه است، شک نکنید!

پاوبلاگی ۶: دلت تنگ شده است. می خواهی با کسی حرف بزنی، کسی که باهاش راحتی، دوستی، آشنایی. که سبُک بشوی. فقط صدایش را بشنوی تا آرام شوی. دیروقت شب است. یکی خواب است. یکی خانه نیست. یکی گوشی موبایلش را برنمی دارد… و آن یکی که باید، نمی شود. نمی توانی…

پاوبلاگی ۷: «تا حالا طعم مانی را چشیده ای؟!!!» به تازگی بیلبوردی تبلیغاتی در اتوبانها نصب شده که محصولی خوراکی را با نام مانی معرفی می کند. به این می گویند خوش شانسی، لااقل ناممان بر تارک آب آناناس می درخشد!

پاوبلاگی ۸: انجمن باور دوساله شده است و به میمنت این مناسبت، همایشی در سالن ورشو داشتیم. گزارشش را نمی نویسم به دو دلیل: اول اینکه خودم یکی از مجری ها بودم، پس گزارشگر بیطرفی محسوب نمی شوم! و دوم اینکه با خودم عهد کردم تا قبل از اتمام هفت پاره، پُستی با مضمون دیگر نداشته باشم. هرچند با روده درازی در پاوبلاگی ها، دق و دلی خودم را ازین عهد بی خودکی خالی می کنم!

به شبکه‌های اجتماعی بفرستید!

• → هفت‌پاره‌ی من (قسمت چهارم)
• هفت‌پاره‌ی من (قسمت ششم) ←